TO OUR MOTHERS!

With love from IERI team

Vazha-Pshavela, a famous Georgian poet and writer said that it’s better to die than upset one’s mother — and that’s how it has always been for years in Georgia. In a society, traditional and masculine, women have always played a crucial role — they give birth, they take care of the family, they are the heart of a home. In the XXI century the roles are changing, but one thing cannot be changed — the love of a child to his parents. 

That’s why we, Georgians, celebrate Mother’s Day. Every year on the  3rd of March we acknowledge their efforts and the importance of motherly bond. Let’s celebrate mothers every day and don’t wait for a holiday to say how much we love them. 

Our love could not be transmitted into words but we have collected a few poems and rhymes that could do a part in honoring our moms.

ვაჟა–ფშაველა

”ლამაზად შვილის აღმზრდელი
დედა
მიცვნია ღმერთადა.”

“ბევრად სჯობია სიკვდილი,

მშობელი დედის წყენასა.

“დედისა ხელით ნაჭმევი,

შხამიც რომ იყოს, ტკბილია.”

“ვიძახით, ბევრი ძახილით

ყელში გაგვიჩნდა ხრინწია:

“მგლის ლუკმა ხდება, დედისა

წინ მორბენალი კვიცია.”

“შვილების მღერა რომ ესმის,

დედის სიცოცხლე ტკბილია!”

“წუთისოფელი დედისა

მხოლოდ შვილი და შვილია"

“ბალღი რასაცა ვხედავდი,

იმასვე ვხედავ დღესაცა:
რაც ადამის დროს ჰქონია,
ის გულივე აქვს დედასა.
მეტი, შვილისთვის ერთგული,
არ ჰყავ ჩემ თვალთა ხედვასა.”
ვაჟა-ფშაველა — დედა-შვილის დიალოგი

შ ვ ი ლ ი
დედავ, მითხარი, გენაცვა,

მე როგორ გამაჩინეო?

დ ე დ ა
გაიგებ, რომ გაიზდები,

დაწექი, დაიძინეო.

შ ვ ი ლ ი
შენი ჭირიმე, დედილო,

მინდა ვიცოდე მართალი, —

თავს წამოადგა დედასა

ვით თავ–მომწონი სარდალი.

დ ე დ ა
გიამბობ, თავს შემოგევლე,

მიკვირს, რომ არა გცოდნია,
შენ ჩვენს ბაღჩაში მოგთხარე,

აგერ, იქით რომ ღობია.
იქ საკიტრესა ვჩიჩქნიდი,

ვაფხვიერებდი მიწასა,
პირველად ვერა ვნახე-რა,

ეხლაცა ვკვირობ იმასა!..
ჯერ ხომ ბორხვენა ამოჩნდა,

მერე ლუსუმა, ღოლოცა,
მესმის კრუსუნი თხრილშია,

თმა დავინახე ბოლოსა.
ეს იყო, შენ გენაცვალე,

შენი ქოჩორი ოქროსა!..
გეწიე თმაზე, გეწიე,

ამოგაჩინე მთლიანად;
ძლივსა ჰსუნთქავდი,ჰკრუნავდი

გულისა დამაზიანად.
შეგხვიე კაბის კალთაში,

გამოვექანე შინაო.
მამამ რო გნახა, იამა,

ძალიან მოილხინაო.
გაგბანე, ცეცხლზე გაგათბე,

აკვანიც მქონდა თანაო;
მყის ჩაგაწვინე აკვანში,

გიმღერე ნანი-ნანაო.

შ ვ ი ლ ი
მაშ, ჩვენებიანთ ვასო-ღა
ს
აით, ვინ გააჩინაო?

დ ე დ ა
წისქვილს ეპოვნა დედასა,

ალატში, ფქვილის კრეფაში,
ფქვილს თურმე სწმენდდა და ამ დროს

ხელი მოევლო კეფაში.

შ ვ ი ლ ი
ოჰ, მაშ ვანო-ღა, დედილო,

ის სადღა არის ნაპოვნი?

დ ე დ ა
ვანო ხნულშია, პაპა-შენს

ეხნა მინდორი, ველები,
გადაბრუნებულს კვალშია
ამოსჩენოდა ხელები.
შენი ძალუა თინაცა
მეხრედ ჰყოლოდა პაპასა,
რა დაენახა ყმაწვილი,
ხელი ეტაცა იმ წამსა.

შ ვ ი ლ ი
თუ ნაპოვნები არიან,
ორივ რად მიყვარს დიდადა? —
კვლავ ჰკითხა ბავშვმა დედასა
ნაღვლიანადა, მშვიდადა. —
არა, ჩვენები არიან,
მე თვითონ ვიცი წმინდადა.
რისთვის მატყუებ, დედაო? —
სთქვა, გადაეჭდო ყელზედა,
შეჰფოფინებდა თვალებში,
ხელებს უსვამდა თმებზედა.

TO MY MOTHER
Edgar Allan Poe

“Because I feel that, in the Heavens above, 

The angels, whispering to one another, 

Can find, among their burning terms of love, 

None so devotional as that of “Mother,”
Therefore by that dear name I long have called you— 

You who are more than mother unto me, 

And fill my heart of hearts, where 

Death installed you In setting my 

Virginia’s spirit free.  
My mother—my own mother, who died early, 

Was but the mother of myself; but you 

Are mother to the one I loved so dearly, 

And thus are dearer than the mother I knew 

By that infinity with which my wife 

Was dearer to my soul than its soul-life.”

TRIBUTE TO MOTHER

John Greenleaf Whittier
“A picture memory brings to me;

I look across the years and see

Myself beside my mother’s knee.

I feel her gentle hand restrain

My selfish moods, and know again

A child’s blind sense of wrong and pain.

But wiser now,
a man gray grown,

My childhood’s needs are better known.

My mother’s chastening love I own.”

SONNETS ARE FULL OF LOVE, AND THIS IS MY TOME

Christina Rossetti 
“Sonnets are full of love, and this my tome

Has many sonnets: so here now shall be

One sonnet more, a love sonnet, from me

To her whose heart is my heart’s quiet home,

To my first Love, my Mother, on whose knee

I learnt love-lore that is not troublesome;

Whose service is my special dignity,

And she my loadstar while I go and come.

And so because you love me, and because

I love you, Mother, I have woven a wreath

Of rhymes wherewith to crown your honoured name:

In you not fourscore years can dim the flame

Of love, whose blessed glow transcends the laws

Of time and change and mortal life and death.”

MOTHER

Lola Ridge
“Your love was like moonlight

turning harsh things to beauty,

so that little wry souls

reflecting each other obliquely

as in cracked mirrors...

beheld in your luminous spirit

their own reflection,

transfigured as in a shining stream,

and loved you for what they are not.

You are less an image in my mind

than a luster

I see you in gleams

pale as star-light on a gray wall...

evanescent as the reflection of a white swan

shimmering in broken water.”